Op internet is deze fotograaf niet te vinden, net zo min als in overzichten van de Nederlandse fotografie. Alleen in enkele publicaties uit de zeventiger jaren kun je zijn werk nog tegenkomen.

Hij groeide op in een klein Limburgs grensdorp waar hij verder zijn hele leven bleef wonen.

In deze besloten gemeenschap kwamen zijn dorpsgenoten meestal niet veel verder van huis dan familiebezoeken in de naaste omgeving, maar dat gold niet voor de fotograaf Pierre Segers.

Zijn belangrijkste werk maakte hij in de jaren zeventig en tachtig, tijden van grote tegenstellingen in Europa. Enerzijds het Europa met het communisme en dictaturen en anderzijds het Europa waar in landen als Nederland en Frankrijk de seksuele revolutie, de ontkerkelijking, de democratisering en vrouwenemancipatie voor grote veranderingen zorgden.

Begin zeventiger jaren trok Pierre Segers met zijn ‘deux chevaux’ vaak door Roemenië, achter het ‘IJzeren Gordijn’, om daar dorpelingen, landbewerkers en zigeuners te fotograferen. Het was nog voor de tijd dat dictator Ceauşescu achtduizend dorpen met de grond gelijk wilde maken.

In afgelegen gebieden in Frankrijk fotografeerde Pierre Segers mensen in slaperige dorpjes evenals in Spanje waar dictator Franco met harde hand regeerde en waar de fotograaf achter gesloten deuren werd toevertrouwd welke aversie men had tegen ‘El generalísimo’ en tegen de katholieke kerk.

De seksuele revolutie, met onder meer het grensverleggende, expliciet erotische werk van een fotograaf als Robert Mapplethorpe, zette ook Pierre Segers aan tot vrijmoedige foto’s van mannelijk naakt, deels op het in die tijd zo populaire en bijzondere Polaroid SX70 materiaal.

De fotografische erfenis die Pierre Segers achterliet is te bijzonder om in de vergetelheid te laten verdwijnen. Daarom is er nu een expositie met vintage afdrukken en een boek van zijn werk dat recht doet aan zijn fotografische nalatenschap. Als hommage aan hem is er door bevriende fotografen een boek uitgegeven en een korte film (15 min.) gemaakt.

De expositie is van 2 november t/m 7 december 2019 te zien bij Pennings Foundation, Geldropseweg 63 in Eindhoven.

Tegelijkertijd is de expositie Slow Photography te zien bij Pennings Foundation.

Opening: zaterdag 2 november om 17.00 uur.

Slow Photography roept een gevoel op van Zen, van Kairos, een vertraging van de tijd.

Maurice Brandts, curator van de tentoonstelling, legt uit dat Slow Photography tot stand komt door de tijd en de aandacht die de fotograaf besteedt aan het maakproces en aan het onderwerp. Slow Photography is vooral een houding, een reactie op de huidige, snelle digitale fotografie. Bij Slow Photography verkiezen de fotografen een trage werkmethode in het proces om hun beelden te realiseren. De fotografen werken zowel met langzame (lees: bewerkelijke), oude analoge technieken als met digitale technieken.

De groepsexpositie Slow Photography laat zien hoe oude analoge technieken op verschillende manieren opnieuw kunnen worden toegepast. Maar de expositie toont ook dat een langzame manier van fotograferen, analoog of digitaal, leidt tot een proces van onthaasting, verdieping en bewustwording.

De fotografen die deelnemen aan de expositie komen uit Nederland, België en Spanje.

Naast Maurice Brandts (NL) zijn dat Eugene Daams (NL), Koen Verjans (NL), Manolo Laguillo (S), Martí Llorens (S) en Hilde Braet (B).

Over de deelnemers:

Maurice Brandts (1962) kiest voor het maken van zijn portretten voor een langzame methode met een technische camera. De negatieven drukt hij af als platinadrukken, een techniek die hij kiest vanwege de vele gradaties tussen zwart en wit. Het intensieve contact met het model en het bewerkelijke maakproces leidt tot verdieping van de portretten, een vertraging van de tijd.

Eugene Daams (1962) keerde terug naar het pure ambacht om te onthaasten. “Naast het werk als fotograaf wat vaak onder grote tijdsdruk staat, zak ik graag terug in wat ik noem ‘slow photography’. Het geeft me de gelegenheid terug te keren naar het pure ambacht en wordt daarmee een rustmoment.” Hij verdiepte zich in de cyanotypie. “Het rustmoment is er niet alleen bij het ontwikkelen en maken van de afdruk, maar ook bij het maken van de opnamen.” Voor een serie havengezichten maakte hij gebruik van een pinhole camera.

Koen Verjans (1970) maakt via digitale beeldbewerking fotomontages van wel acht opnamen van lichtreclames vanaf dezelfde plek, met verschillende belichtingstijden. Hij wil daarmee de focus richten op wat reclames in lichtbakken met ons doen.

De Spaanse fotografen Martí Llorens en Manolo Laguillo hebben stadsgezichten als onderwerp. Martí Llorens (1962) toont opnamen die hij tussen 1987 en 1989 in Barcelona maakte met een groot formaat pinhole camera van gebouwen die gesloopt werden om de bouw van het stadion en sportcomplexen voor de Olympische Spelen van 1992 mogelijk te maken.

Manolo Laguillo (1953) toont met zijn stadgezichten subtiele transformaties die vooruitwijzen naar grote stedenbouwkundige ontwikkelingen.

Alle exposanten zijn ieder op een eigen terrein bezig met bewustwording, ook Hilde Braet (1957) met haar portretten. Zij gebruikt het medium fotografie als een vorm van therapie bij mensen met een traumatische ervaring. De tijd die ze in het portretteren stopt, gaat vooral zitten in het praten voorafgaand aan het maken van de foto. Dat proces is nodig voor bewustwording, met als uiteindelijk doel mensen weerbaarder te maken. Bijzonder aan haar methode is dat ze het model uiteindelijk zelf het moment van de opname laat bepalen, door het model op de zelfontspanner te laten drukken.

De groepsexpositie Slow Photography is te zien van 2 november t/m 7 december 2019 bij Pennings Foundation, Geldropseweg 63 in Eindhoven.

Opening: zaterdag 2 november om 17.00 uur door Edwin Jacobs. Edwin Jacobs was directeur van ondermeer het Centraal Museum in Utrecht en Dortmunter U. Sinds 1 september dit jaar is hij directeur van de beeldende kunstopleidingen van Zuyd Hogeschool.

Van 2 november t/m 7 december is bij Pennings Foundation tevens de expositie Pierre Segers (1935-2016). Op zoek naar de verloren tijd te zien. Deze sluit mooi aan bij de expositie Slow Photograpy: Pierre Segers hanteerde een langzame, geduldige, betrokken en secure manier van werken met analoge technieken.