Love me
De portretten in deze tentoonstelling hebben op het eerste gezicht niets met elkaar gemeen. Van een model genaamd Birk op weg naar roem tot Randy, een puberjongen die opgroeit in Ely, Nevada.
Er zijn portretten van jonge mensen en van mensen op leeftijd, van kapotte winkelwagens en van in de lucht gestoken doorleefde handen. Mooi en lelijk. Maar bestaat dat eigenlijk wel, lelijk? Niet in de foto’s van Robin de Puy. Zij vindt schoonheid in wat anderen als onooglijk bestempelen.
In elk beeld is Robin zelf een beetje aanwezig. Als fotografe bepaalt zij wie meedoet in haar fotografische wereld, zij is de regisseur. En in haar wereld heeft iedereen een heel specifieke schoonheid. Robin selecteert haar modellen aan de hand van een heel persoonlijk criterium: er moet een gevoel van herkenning zijn tussen haar en de geportretteerde. Het zijn geen gekkies, zoals ze zelf zegt; ze zoekt niet naar de sensatie van het afwijkende, zoals haar beroemde voorganger Diane Arbus deed. De Puy zoekt naar een mentale of fysieke schoonheid met een rafelrandje. De kwetsbaarheid van de eenling die soms net buiten de maatschappij valt. Of de afwijkende schoonheid van mensen met een beperking of – soms letterlijke – littekens van het leven. Robin de Puy zoekt naar waar pijn tot schoonheid wordt.
Consequent gaat Robin de confrontatie aan met ons vooropgezette idee van wie erbij hoort en wie niet, wie voldoet aan de maatschappelijke norm en het heersende ideaalbeeld. En niet in de laatste plaats gaat ze de confrontatie aan met zichzelf. De Puy herkent zichzelf in de mensen die ze portretteert. De kwetsbaarheid die je voelt als puber, wanneer je onzeker bent en angstig en je afvraagt of anderen je wel toelaten en accepteren. De angst die het leven soms oproept, het verlangen om gezien en geliefd te worden.
De zoektocht naar geborgenheid zit soms letterlijk in de foto’s. De fotografe kruipt zelf weg bij kunstenares Marina Abramovi . Of, omgekeerd, neemt een jong naakt meisje beschermend in haar jas, onderwijl zelf strak in de lens kijkend. Ze toont de kwetsbaarheid van anderen maar geeft ook zichzelf bloot, soms letterlijk in de zelfportretten.
Robin de Puy (1986) groeide op in het plaatsje Oude-Tonge in Zuid-Holland, waar haar ouders een familiehotel runnen. In 2009 voltooide ze haar opleiding aan de Fotoacademie in Rotterdam en begon haar succesvolle carrière als fotografe. Ze won onder meer de Photo Academy Award (2009) en de Nederlandse Portret Prijs (2013). In 2015 reed ze op een Harley Davidson twaalfduizend kilometer door de VS, wat leidde tot het fotoboek ‘If this is true, I’ll never have to leave home again’ en de gelijknamige tentoonstelling in het Fotomuseum Den Haag (2016). Filmmaakster Simone de Vries en cameraman Maarten van Rossem maakten een documentaire over haar roadtrip welke in 2017 genomineerd werd voor een International Emmy Award. Tijdens haar avontuur in de VS kwam De Puy in een klein plaatsje in Nevada de tienerjongen Randy tegen. Er ontstond een vriendschap en De Puy keerde verschillende malen terug om hem te fotograferen. Deze foto’s zijn gepubliceerd in het boek Randy en waren in 2018 te zien in het Bonnefantenmuseum in Maastricht. Robin de Puy fotografeert en regisseert in opdracht voor grote nationale en internationale titels als de Volkskrant, M Le Monde en New York magazine en voor gezelschappen als Het Nationale Ballet.
De opening van de expositie is vrijdag 1 februari 2019 van 17.00-19.00 uur.
2 februari 2019 – 16 maart 2019
The Ravestijn Gallery
Westerdok 824
1013 BV Amsterdam
De openingstijden van de galerie zijn maandag t/m vrijdag van 9.00-17.00 uur en zaterdag van 12.00-17.00 uur.
Met zijn choquerende beelden, het expliciete bloot uit zijn beginperiode, de nostalgie, de intimiteit en vaak met zijn subtiele humor is Erwin Olaf over de hele wereld beroemd en gelauwerd.
[Foto: Jeroen van Elderen]
