Prixels, verhaaltjes van Gio Buschman

Prixels nr 3
Kwaliteit
De digitalisering van de informatie zal de geschiedenis in gaan als een van de grootste vindingen van de mens. De gevolgen zijn zichtbaar en onomkeerbaar op vrijwel alle terreinen van het leven: productie en consumptie, logistiek en handel , kunst en cultuur, onderwijs en wetenschap . Massa-informatie voor massa-processen: steeds kleiner, steeds sneller. Ook voor de fotografie zijn de veranderingen ongekend : een stortvloed van digitale toepassingen in de vorm van opname-, verwerkings- en beeldvormende software en apparatuur heeft de technieken op basis van mechanica en chemische processen vervangen. Het knappe rekenwerk van dat vrijwel onzichtbare Japannertje diep in elke camera, computer en randapparatuur doet wat 10 jaar geleden ondenkbaar of onuitvoerbaar was. Razend snel, met een ongekende hoeveelheid en mix van variabelen, beelden mogelijk maken die iedere voorstelling tarten. En dat van ongekend hoge kwaliteit. En daarmee is – na de toepassingen bij o.a. de geneeskunde en atoomfysica – ook de fotografie in ruime zin het speelveld geworden van de “gewone” creatieve mens: de Homo Kiekens. Ontdaan van iedere zweem van professionaliteit en niet langer voorbehouden aan een kleine groep deskundigen, met hun exclusieve apparatuur, beroepscodes en -cultuur, beroepshalve of als kunstenaar. Je ziet ze overal waar wat te zien is en vaak ook niets: de quasi-professional in de kenmerkende pose. Half door de knie-en gezakt, armen en handen gestrekt naar voren met daartussen een flinterdun apparaatje ter grootte van nog geen pakje sigaretten , de ogen op steeltjes turend naar het schermpje. Een chimpansee kan het : druk op dat knopje en: het moment is verheven tot Kunst, onvervangbaar, uniek, of in ieder geval basismateriaal voor een potje “ fotosjoppen ”. De foto als getuige, als de Werkelijkheid, de Feiten of nog erger: de Waarheid. En de maker ter plekke boven zichzelf uitgestegen tot Kunstenaar, het hoogst bereikbare. De resultaten, inclusief aperte missers, boven iedere discussie verheven, op basis van criteria uit de losse pols, want: MOOI, omdat ik dat vind….. Wie durft nog rond te sjouwen met een ouderwets ogende mechanische camera? En pas de ontspanner in te drukken na diep nadenken over alle factoren die meetellen: het juiste ( foto-) moment, het resultaat dat hij/zij in gedachten heeft , de mogelijkheden en beperkingen van zijn apparaat en van : zichzelf ? Hoon is zijn ( haar ) deel. Of toch niet? Mens, durft te kieken.
GIO

 

Wil je reageren op dit verhaal? Gio zit reacties graag tegemoet via giobuschman@hotmail.com