Magnum fotograaf Alex Webb (San Francisco, 1952) is wereldberoemd vanwege zijn straatfotografie. Zijn foto’s zijn levendig, dynamisch en hij is steeds op zoek naar dat kortstondige moment waarin alles klopt. Webb toont ons in zijn foto’s de wereld als een bijzondere plek waar het alledaagse zich soms als iets buitengewoons openbaart.

Webbs foto’s worden gekenmerkt door rijke, verzadigde kleuren. Regelmatig worden ze doorsneden door krachtige schaduwen. Zijn nieuwsgierigheid voert hem steeds naar grensgebieden, de randen van samenlevingen: plekken waar
culturen samenkomen, soms botsen, soms versmelten.
Webb wordt gerekend tot de tweede generatie pioniers van de kleurenfotografie. Museum Helmond heeft de primeur
om voor het eerst een overzicht van Webbs oeuvre te tonen dat meer dan veertig jaar fotografie omvat.

De expositie presenteert 85 grootformaat foto’s, gemaakt op de Caraïben, Haïti, Mexico, Cuba, Latijns-Amerika,
Europa en de VS. Daarnaast vertoont het museum doorlopend zijn korte film over Istanbul, de stad van honderd namen: oud en modern, islamitisch en seculier.

Vrijdag 24 maart om 15.30 uur opent in Museum Helmond de expositie ‘Errand and Epiphany. Photographs 1987-2022′ over straatfotografie van Alex Webb (1952). Wil je de opening bijwonen? Stuur dan een mail o.v.v. ‘Pennings Foundation’. Of meld je aan voor het interview met deze Magnumfotograaf op zaterdag 25 maart om 13.30 uur.

Voor info en aanmelding klik hier.

Met haar laatste serie We’re part of the natural world creëerde Ilse Schrama (1964-2022) fictieve kamers. Ze fungeren als ‘portretten’ van wetenschappers die onderzoek doen naar ecosystemen en zich actief inzetten voor de natuur en het milieu. Ze koos vaak de natuur, mensen en religie tot onderwerp van haar fotografie. Aanvankelijk werkte ze documentair en maakte ze reportages over o.a. het boeddhisme in Laos en Myanmar, de islam in Nederland, Iran en New York en voorouderverering in Vietnam.

Daarna stapte ze over op het digitaal bewerken van foto’s uit haar eigen archief, waarbij ze een eigen, poëtische, grafische stijl ontwikkelde. Met de serie Het Orfische Verlangen verbeeldde ze het verlangen dat mensen hebben naar de liefde en naar kinderen. In de serie The Garden of Eden wilde ze zowel de biodiversiteit in de natuur verbeelden als de seksualiteit bij dieren en mensen.

Ilse Schrama (1964 – 2022) studeerde Nederlandse Taal en Letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam. In 1993 begon ze als documentair fotograaf. In 2000 werkte ze een jaar voor Magnum fotograaf Steve McCurry in New York. Daarna ontwikkelde ze zich in de richting van autonome fotografie. Ze heeft een aantal boeken op haar naam staan, o.a. Buddhist temple life in Laos (2006), Het Orfische Verlangen (2011) en A bright night in de garden of Eden (2016).

Voor meer informatie kijk op haar website

Opening:zondag 12 maart 13.00 – 15.00 uur
De expositie is te zien van zaterdag 11 maart t/m zaterdag 22 april 2023 bij Pennings Foundation, Geldropseweg 63, Eindhoven. Open woensdag t/m zaterdag van 12.00 tot 17.00 uur. Bij de expositie verschijnt het boekje We’re part of the natural world (2023).

“Cadavres Exquis in Poëzie, Beeldende Kunst en Fotografie”

Expositie van Foto-Collectief Rimbaud van 24 januari tot 14 februari, Huis73, ’s Hertogenbosch.

Tijdens de Week van de Poëzie opent de expositie van Cadavres Exquis Photographiques met een voordracht over de ontstaansgeschiedenis van Cadavres Exquis.

De wortels van deze kunstuiting liggen bij de groep dichters en schrijvers van het begin van de vorige eeuw. Literaire spelletjes behoren al vanaf de jaartelling tot het vermaak van dichters, troubadours én publiek. De Surrealisten hebben één van die literaire spelvormen toegepast in schetsen en daarmee een kunstvorm, Cadavres Exquis, geschapen, die een plek in de kunsthistorie heeft verworven.

Eind 2020 heeft een internationale groep fotografen een project opgezet om in de stijl van de Surrealisten van 100 jaar geleden fotografische Cadavres Exquis te gaan maken. In 2024 herdenken we dat het honderd jaar geleden is dat André Breton met zijn “Manifeste du Surrealisme” officieel het Surrealisme grondvestte. De kern van het Surrealisme ligt in het toevallige, het onverwachte, ongericht opwellend uit het onderbewuste. In hun vrije tijd vermaakten de Surrealisten zich onder meer met diepgaande disputen, maar ook met uitdagend tijdverdrijf, zoals schaken en het maken van Cadavres Exquis. Neem een laatste regel van een (je onbekend) gedicht en maak hiermee een nieuw gedicht. De Surrealisten namen dit idee over door schetsen te maken, het papier dicht te vouwen en een zichtbaar deel door te geven aan de volgende. Die maakte daar weer een nieuw plaatje mee enzovoort. De samengestelde beelden werden Cadavres Exquis genoemd en zijn later voor forse bedragen gekocht door musea als MoMA New York en Tate in Londen. Ook Museum Boijmans heeft er enkele in zijn collectie.

Wij hebben eind 2020 het idee overgezet naar fotografie en dit project heeft inmiddels een achttal series van 3 à 4 CEP’s, Cadavres Exquis Photographiques, opgeleverd. Een groep van 13 fotografen uit Frankrijk, België en Nederland, verenigd in het Foto-Collectief Rimbaud, heeft twee jaar lang elkaars creaties aangevuld tot verrassende totaalbeelden, uitdrukkelijk zonder van elkaars bestaan te weten. Het project is inmiddels afgerond en vastgelegd in het boek Cadavres Exquis Photographiques. Op de tentoonstelling in ’s Hertogenbosch wordt een selectie van de resultaten getoond.

De expositie wordt op vrijdagavond 27 januari geopend met een lezing door Rien Schildkamp getiteld: “Surrealisme in Poëzie, Beeldende Kunst en Fotografie”. De toegang is gratis, aanmelden verplicht. Meer informatie via de QR-code op de poster, alwaar u zich met de “bestelknop” bij Huis73 kunt aanmelden.

De Willem II Fabriek is al jaren een thuis voor kunstenaars. De in 2019 overleden kunstenares Bianca Tangande betrok als een van de eerste kunstenaars een atelier op deze plek en werkte er bijna veertig jaar. Bianca speelde een belangrijke rol in het culturele leven van ‘s-Hertogenbosch en wist mensen te verbinden en enthousiast te maken voor kunst.

In het kader van de Bianca Tangande Prijs organiseert Willem Twee Kunstruimte de tentoonstelling Thuisbasis. Een ode aan Bianca, maar ook aan de kunstenaarsgemeenschap in ‘s-Hertogenbosch. In deze duo-expositie is werk te zien van de winnaars Fang Mij en Shirley Welten.

3 december 2022 – 15 januari 2023

Willem Twee kunstruimte
Boschdijkstraat 100
5211 VD Den Bosch
073-6123422
Voor meer informatie klik hier.
De kunstruimte is geopend maandag t/m vrijdag van 9.00-18.00 uur en zaterdag en zondag van 11.00-17.00 uur.

Groepsexpositie met nieuw werk van Dennis Verbruggen, Helga Nuchelmans, Lotte Vrij en Mirjam Evers

Anders kijken

Anders zien

Anders denken

Anders presenteren

Anders werken

Elk jaar gaan we een nieuwe uitdaging aan, ANDERS dan anders is hierbij het criterium. 

Je bent van harte welkom om 10 en 11 december van 10:00 – 18:00 u in De Kruisruimte, Generaal Bothastraat 7e, Eindhoven. Vanzelfsprekend is de toegang gratis.

Voor meer informatie klik hier.

Een zoektocht naar de ware essentie van analoge fotografie.

Door intensief te kijken naar het alledaagse zie je soms iets bijzonders of leer je anders denken over het bekende. Voor de nieuwe tentoonstelling ‘Wat er gebeurt wanneer er niets gebeurt’ brengen collectief Zuiver. en Manus Groenen acht kunstenaars bij elkaar die in staat zijn precies dat te doen: het bijzondere in het alledaagse onder de aandacht brengen. De expositie is van 16 oktober t/m 27 november 2022 te zien in De Cacaofabriek Expo.

Wat er gebeurt in deze expositie…

Collectief Zuiver., bestaande uit kunstenaars Tyrell Kuipers en Jolijn van den Heuvel, ontwikkelde samen met kunsthistoricus en schrijver Manus Groenen het concept voor deze expositie. De titel is ontleend aan een citaat van de experimentele Franse filosoof en schrijver George Perec (1936). Wat hij onderzoekt is vaak zo alledaags dat het een ander niet eens op zou vallen, een eigenschap die hij deelt met de kunstenaars in deze tentoonstelling. Eleye Boerenkamps, Stijn ter Braak, Mischa Doorenweerd, Ruud Goedhart, Eva Hoonhout en Reinier Vrancken en ook Tyrell Kuipers en Jolijn van den Heuvel zelf delen hun artistieke manieren van kijken die het publiek inspireren om te leren zien wat er gebeurt, wanneer er ogenschijnlijk niets gebeurt.

Ode aan George Perec

De schrijfstijl die George Perec hanteert heeft soms de luchtigheid van een boodschappenlijstje, maar andere keren de grondigheid van een wetenschappelijke verhandeling. In een ode aan Perec bieden we de bezoeker drie varianten van de publiekstekst aan als handreiking om de werken zo goed mogelijk te zien: een traditionele tekst door curator Manus Groenen, een zeer subjectieve poëtische tekst door dichter Huib Fens en een puur objectieve zakelijke beschrijving door een veilingmeester. Het is aan de bezoekers welke versie zij willen hanteren om de werken in deze tentoonstelling  te kunnen zien.

De kunstenaars van Wat er gebeurt wanneer er niets gebeurt 

Het autobiografische werk van Eleye Boerenkamps (Deurne, 1994) komt voort uit persoonlijke, banale en soms ongemakkelijke relaties. Het werk van Boerenkamps is goudeerlijk en daardoor soms kwetsbaar, teder en zacht, maar even vaak schaamteloos, hard en tegen het exhibitionistische aan. In de getoonde film De Eetkamertafel (2020) wordt de relatie tussen Eleye en haar moeder zichtbaar in een discussie over de familietafel.

Stijn ter Braak (Groningen, 1995) werkt sinds 2020 aan de serie ‘Mijn spullen’. Zijn aandacht voor het banale, het aangetaste en het onbeduidende, krijgt bij ter Braak plastisch vorm. Zijn werk bestaat uit een verzameling replica’s van voorwerpen en zelfs volledige ruimtes uit zijn woning, die hij reproduceert met materiaal dat hij op straat of bij het afval vindt. Met behulp van verf en lijm worden objecten tot in detail nagemaakt, maar nooit in het oorspronkelijke materiaal. Als een ruimtelijk trompe l’oeil houdt zijn werk het oog voor de gek, tot we beter kijken.

Mischa Doorenweerd (Aarde, 1988) vertoont zich soms in de kunst. Zijn werk heeft vaak verschillende verschijningsvormen en van alles kan aanleiding zijn voor een nieuwe sculptuur, installatie, actie of iets anders. Hij treedt een tentoonstelling met een frisse blik tegemoet en brengt er soms onverwachte ingrepen aan. Kunst hoort bij Doorenweerd niet in een ivoren toren, maar is speels en toegankelijk. De laatste jaren wil hij vooral dat zijn werk ‘leeft’. Dat kan schuilen in samenwerkingen tijdens het maakproces of participatie tijdens de presentatie, in dit werk gebeurt het allebei.

Een koffieapparaat, een printer, een stopcontact; veel voorwerpen waarmee we onszelf thuis omringen zijn zo vanzelfsprekend geworden dat ze min of meer onzichtbaar zijn. Ze vormen het bekende decor voor ons dagelijks leven, maar zijn niet gemaakt om op te vallen: juist om in de omgeving op te gaan. Ruud Goedhart (Amsterdam, 1958) kiest dit soort objecten als onderwerp voor zijn schilderijen. In 2016 is hij gestart met de serie Deephouse waarin onder andere witgoed, schakelmateriaal, kitchenettes en bad-/slaap-/werkkamers figureren, met alles erop en eraan.

Verstilling is een passend woord voor het werk van Jolijn van den Heuvel (Veghel, 1994). Met een oog voor de poëzie van het banale weet ze beelden te vangen die aan een ander voorbijgaan. Ze verwijdert de ruis van alledag en laat ons focussen op vondsten die geïsoleerd worden uit hun context. De uitspraak ‘kijken naar groeiend gras’ wordt wel eens gebruikt om saaiheid te beschrijven, maar voor Van den Heuvel zou het tegenovergesteld kunnen zijn: het is misschien wel de optimale training in vertragen en aandachtig kijken. Het drogen van noten, zaden of wasgoed zijn juist de trage bewegingen die Van den Heuvels aandacht trekken.

De eigentijdse maatschappij legt grote druk op onze schouders; we moeten bijvoorbeeld succesvol, gelukkig, populair en zichtbaar zijn. Dat alles pusht ons verder dan gezond is: er wordt inmiddels zelfs gesproken over een burn-out epidemie. Eva Hoonhout (Eindhoven, 1990) reflecteert in de installatie Here Is To The Mess We Make op de fysieke en mentale ruimte voor zelfzorg. Welke ruimte krijgen we daarvoor? Hoe kunnen we deze ruimte zelf vormgeven zodat we gezond kunnen leven? In deze installatie, die bij elke presentatie evolueert, tast Hoonhout verschillende ruimtes om haar heen af door ze fysiek te onderzoeken.

Tyrell Kuipers (Schijndel, 1994) plaatst banale objecten, beelden en observaties binnen een kunstcontext. Daarmee vestigt ze in haar multidisciplinaire werk de aandacht op de schoonheid van alledag en het alledaagse van kunst. Haar materiaal- en onderwerpkeuze zijn speels, maar geven ook blijk van kennis van het kunsthistorische gedachtegoed waartoe ze zich verhoudt. De artistieke kwaliteiten als de kleur, de vorm en het ritme van een stapeling bierblikjes stonden in een eerdere tentoonstelling bijvoorbeeld centraal. Alleen de context bepaalt wanneer zo’n bouwsel een kunstwerk wordt; in een galerie bekijken we het anders dan op een huisfeestje, maar zien we niet wezenlijk hetzelfde?

Reinier Vrancken (Weert, 1992) laat zich bewust moeilijk plaatsen en ontkent elke eenduidige definiëring van het kunstenaarschap. In een tentoonstelling is hij veelal aanwezig in het gebied tussen de kunstwerken en de contexten waaraan ze hun status ontlenen. Door middel van poëtische handelingen en ingrepen weekt hij betekenis en betekenaar van elkaar los. Hij herschikt bestaande objecten, situaties, teksten en contexten op een manier die de porositeit van hun betekenis onderstreept. Er ontstaat daardoor ruimte waarin ook nieuwe betekenissen hun stem laten horen. Het gaat hem daarbij meer om hoe iets betekent, dan wat iets betekent.
 
De expositie is t/m zondag 27 november dagelijks te zien tussen 13.00 en 17.00 uur.

Wil je een rondleiding? Stuur dan even een mail met een voorstel datum.